Lato odeszło...

Lato żegnało nas uśmiechem

Odchodząc cicho za widnokrąg

Na czas nieznany, co przed nami –

Dawało ciepło i łagodność

Umarło, by nam nie przeszkadzać

W szukaniu siebie pośród świata

Krew czerwień, złoto szeleszczące

Jesienią stopy nam oplata

By sztylet wichru mógł nas przeszyć

Zamrozić bólem…

Wpół przełamać

Ktoś już to zrobił, by nam pomóc

Jak Hostię innym siebie dawać